Ζούμε σε έναν κόσμο φθαρτό, που καθημερινά υπόκειται σε φθορά. Στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου τίποτε δεν μπορεί να διατηρηθεί άφθαρτο και ακέραιο. Υλικά πράγματα, άψυχα αντικείμενα, έμψυχα όντα, ο φυσικός κόσμος, η γη και το σύμπαν ολόκληρο υπόκεινται σ΄αυτήν την αναπόφευκτη διαδικασία. Ακόμη και αυτή η κορωνίδα της δημιουργίας του Θεού, ο άνθρωπος, δεν δύναται να εκφύγει απ΄αυτή τη νομοτέλεια: «Ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται» (Β΄ Κορινθίους δ 16).
Ο εσωτερικός όμως, ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας, που επιζητεί δόξα και τιμή και αφθαρσία, δηλαδή ζωή αιώνια, την οποία έφερε στο φως ο Ιησούς Χριστός δια του ευαγγελίου, αυτός καθ΄εκάστην ημέρα ανανεούται, όταν μένει στη χάρη του και τον αγαπάει με αγάπη άφθαρτη. «Η χάρις μετά πάντων των αγαπώντων τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εν αφθαρσία». (Εφεσίους στ΄4).
Για να ενδυθεί το φθαρτό και θνητό και ανθρώπινο σώμα την αφθαρσία και την αθανασία, για να κληρονομήσει την άφθαρτη και αμάραντη κληρονομία που έχει φυλαγμένη ο Θεός στους ουρανούς γι΄αυτούς που τον αγαπάνε θα πρέπει να παραμείνει ηθικά άφθαρτος και ακέραιος.
Ο κίνδυνος της πνευματικής έκπτωσης και χαλαρότητας είναι υπαρκτός και διαρκής. Η πλάνη και η αυταπάτη δεν βρίσκονται καθόλου μακριά από τον άνθρωπο του Θεού. «Μη πλανάσθε, ο Θεός δεν εμπαίζεται διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν» (Γαλάτας στ΄7-8) Η εν τω κόσμω υπάρχουσα διαφθορά οφείλεται στις σαρκικές επιθυμίες και γι΄αυτό ακριβώς το λόγο ο λόγος του θεού μας παραγγέλει «να απεκδυθούμε τον παλαιόν άνθρωπο τον κατά την προτέραν διαγωγήν, τον φθειρόμενον κατά τας απατηλάς επιθυμίας» (Εφεσίους δ΄22). Οι επιθυμίες των πραγμάτων που είναι ξένα προς το θέλημα του Θεού παρασύρουν και δελεάζουν τον άνθρωπο στο να αμαρτήσει (η επιθυμία αφού συλλάβει γεννά την αμαρτία) καθιστώντας τον πνευματικά άκαρπο και (δυστυχώς) διεφθαρμένο. Όταν στην εποχή του Νώε υπήρξε μια ολική αποστασία καθώς «πάσα σαρξ είχε διαφθείρει την οδόν αυτής επι της γης» (Γέννεσις στ΄12) ο άνθρωπος του Θεού παρέμεινε δίκαιος παρόλο που η γη είχε εμπλησθεί αδικίας. Υπερηφανεία, πλησμονή άρτου και αφθονία τρυφηλότητας ήταν τα χαρακτηριστικά των αμαρτωλών Σοδόμων (Ιεζεκιήλ ιστ΄49) αλλά ο δίκαιος Λωτ αν και κατέθλιβε κάθε μέρα την ψυχή του δια της ακοής και της οράσεως, φύλαξε την ακεραιότητά του. Σήμερα που οι μέρες που διανύουμε είναι παρόμοιες καλούμαστε να μείνουμε ανεπηρέαστοι και απεχόμενοι από κάθε είδους κακό. «Μη πλανάσθε, φθείρουσιν ήθη χρηστά ομιλίαι κακαί» (Κορινθίους Α΄ιε΄33). Τα ήθη, οι καθιερωμένες μορφές συμπεριφοράς που χαρακτηρίζουν μια κοινωνία μεταβάλλονται ανάλογα με τις υπάρχουσες σε κάθε χρονική περίοδο συνθήκες. Επιθυμία της σαρκός, επιθυμία των οφθαλμών και αλαζονεία του βίου, τα κύρια χαρακτηριστικά του κοσμικού συστήματος (Α΄Ιωάννου β΄16) προβάλλονται κατά κόρον από τα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας διαμορφώνοντας μία νέα (αν)ηθική τάξη πραγμάτων, αντικαθιστώντας βαθμιαία τα χρηστά ήθη που είχαν έως τώρα επικρατήσει ως άγραφη πηγή δικαίου και συλλογική συνείδηση.
Η χριστιανική ηθική όμως (πρέπει να) καθορίζεται αυστηρά και μόνο από το λόγο του Θεού και όχι από τα άνομα μέσα (τηλεόραση, ίντερνετ, μουσική βιομηχανία, βιομηχανία του θεάματος) τα οποία μεταχειρίζεται ο εχθρός της ψυχής του ανθρώπου για να πλανήσει ει δυνατόν και τους εκλεκτούς. Οι άνθρωποι του Θεού με νου Χριστού και αισθητήρια γυμνασμένα στο να διακρίνουν το καλό και το κακό μεταχειρίζονται τα μέσα της χάριτος του Θεού: «και ενέμενον εν τη διδαχή των αποστόλων και εν τη κοινωνία και εν τη κλάσει του άρτου και εν ταις προσευχαίς» (Πράξεις β΄42) .
Καμία πτυχή αυτού του θείου τετράπτυχου δεν πρέπει να παραμελείται καθώς όλες συμβάλλουν στην επι-κοινωνία του ανθρώπου με το Θεό και στην πνευματική του επαγρύπνηση και ολοκλήρωση. Ιδιαίτερη όμως αναφορά οφείλει να γίνει στη διδαχή των αποστόλων, στη διδασκαλία που οδηγεί στην ευσέβεια, της οποίας η αδιαφθορία πρέπει να διαφυλαχθεί με οποιοδήποτε κόστος. «Διότι θέλει ελθεί καιρός ότε δεν θέλουσιν υποφέρει την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν, αλλά θέλουσιν επισωρεύσει εις εαυτούς διδασκάλους κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας, γαργαλιζόμενοι την ακοήν» (Τιμόθεον Β΄ δ΄3)
Ο λαός του Θεού έχει ανάγκη από ποιμένες-διδασκάλους που θα αποτελούν γι΄αυτόν πρότυπα και παραδείγματα προς μίμηση. «Συ όμως λάλει όσα πρέπουσιν εις την υγιαίνουσαν διδασκαλίαν…. Δεικνύων κατά πάντα σεαυτόν τύπον των καλών έργων, φυλάττων εν τη διδασκαλία αδιαφθορίαν, σεμνότητα, λόγον υγιή και ακατάκριτον δια να εντραπή ο εναντίος, μη έχων να λέγει δια σας μηδέν κακόν» (Τίτον β΄1,7-8)
«Πρόσεχε εις σεαυτόν και εις την διδασκαλίαν, επίμενε εις αυτά. Διότι τούτο πράττων και σεαυτόν θέλεις σώσει και τους ακούοντάς σε» (Τιμόθεον Α΄δ16)
Κατανοώντας απόλυτα τη σπουδαιότητα και αναγκαιότητα της οριοθέτησης του πνευματικού μας δρόμου προσευχόμαστε να εκπληρώνεται στη ζωή μας ο προφητικός λόγος:
«Και αν ο Κύριος σας δίδη άρτον θλίψεως και ύδωρ στενοχωρίας, οι διδάσκαλοί σου όμως δεν θέλουσιν αφαιρεθή πλέον, αλλ΄ οι οφθαλμοί σου θέλουσι βλέπει τους διδασκάλους σου, και τα ώτα σου θέλουσιν ακούει λόγον όπισθέν σου, λέγοντα, Αύτη είναι η οδός, περιπατείτε εν αυτή όταν στρέφησθε επί τα δεξιά και όταν στρέφησθε επί τα αριστερά» (Ησαΐας λ΄20-21).
