Ζούμε σε έναν κόσμο φθαρτό, που καθημερινά υπόκειται σε φθορά. Στο αδυσώπητο πέρασμα του χρόνου τίποτε δεν μπορεί να διατηρηθεί άφθαρτο και ακέραιο. Υλικά πράγματα, άψυχα αντικείμενα, έμψυχα όντα, ο φυσικός κόσμος, η γη και το σύμπαν ολόκληρο υπόκεινται σ΄αυτήν την αναπόφευκτη διαδικασία. Ακόμη και αυτή η κορωνίδα της δημιουργίας του Θεού, ο άνθρωπος, δεν δύναται να εκφύγει απ΄αυτή τη νομοτέλεια: «Ο εξωτερικός ημών άνθρωπος φθείρηται» (Β΄ Κορινθίους δ 16).
Ο εσωτερικός όμως, ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας, που επιζητεί δόξα και τιμή και αφθαρσία, δηλαδή ζωή αιώνια, την οποία έφερε στο φως ο Ιησούς Χριστός δια του ευαγγελίου, αυτός καθ΄εκάστην ημέρα ανανεούται, όταν μένει στη χάρη του και τον αγαπάει με αγάπη άφθαρτη. «Η χάρις μετά πάντων των αγαπώντων τον Κύριον ημών Ιησούν Χριστόν εν αφθαρσία». (Εφεσίους στ΄4).
Για να ενδυθεί το φθαρτό και θνητό και ανθρώπινο σώμα την αφθαρσία και την αθανασία, για να κληρονομήσει την άφθαρτη και αμάραντη κληρονομία που έχει φυλαγμένη ο Θεός στους ουρανούς γι΄αυτούς που τον αγαπάνε θα πρέπει να παραμείνει ηθικά άφθαρτος και ακέραιος.