Εάν ο Κύριος δεν οικοδομήσει οίκον, εις μάτην κοπιάζουσιν οι οικοδομούντες αυτόν, εάν ο Κύριος δεν φυλάξη πόλιν, εις μάτην αγρυπνεί ο φυλάττων (Ψαλμός ρκζ').
Είναι η διαπίστωση του ψαλμωδού που, δια του Πνεύματος του Αγίου, διατυπώνει μια μεγάλη και αδιαμφισβήτητη αλήθεια. Ο ίδιος ο Κύριος Ιησούς Χριστός δήλωσε κατηγορηματικά στο κατά Ιωάννη ευαγγέλιο ότι: "xωρίς εμού δεν δύνασθε να κάμητε ουδέν" (ιε' 5), εννοώντας πρωταρχικά ότι δεν μπορεί να υπάρξει κανενός είδους πνευματική καρποφορία μακριά απ’ αυτόν, και κατ’ επέκταση πως η όποια προσπάθεια για επίτευξη αγαθού αποτελέσματος, σε όλους τους τομείς της ανθρώπινης ζωής, ιδιαίτερα για τους πιστούς, είναι εκ των προτέρων καταδικασμένη σε αποτυχία αν δεν στηριχθεί αποκλειστικά στη δύναμη και τη χάρη του Θεού. Όπως επίσης και κάθε προσπάθεια αποφυγής κινδύνων, επερχομένων κακών και άσχημων καταστάσεων που διασαλεύουν την τάξη, απειλούν την υγεία μας, ακόμη και την ίδια μας τη ζωή, δεν θα τελεσφορήσει εάν δεν στηριχθεί στη χάρη και στο έλεος του Κυρίου.
Μπορεί οι άνθρωποι που έχουν αγνωσία Θεού να καυχώνται και να ελπίζουν στις δικές τους δυνάμεις και ικανότητες, απ’ τις οποίες και κάποια στιγμή θα προδοθούν, όμως οι πιστοί γνωρίζουν, ή, για να διατυπωθεί ορθότερα, πρέπει να γνωρίζουν και να μην ξεχνούν ποτέ πως είναι άμεσα και διαρκώς εξαρτώμενοι από τη δύναμη του Κυρίου. « Άπαξ ελάλησεν ο Θεός, δις ήκουσα τούτο, ότι η δύναμις είναι του Θεού» αναφωνεί ο Δαβίδ στους Ψαλμούς (ξβ' 11) θέλοντας να τονίσει την απόλυτη εμπιστοσύνη του στον μόνο δυνάμενο να σώζει και να ελευθερώνει από οποιαδήποτε δυσκολία και στον οποίο έχει εναποθέσει την ελπίδα του για κάθε υπόθεση που τον απασχολεί.
Ευλογημένος ο άνθρωπος ο ελπίζων επί Κύριον και του οποίου ο Κύριος είναι η ελπίς λέει, δια του Κυρίου, ο προφήτης Ιερεμίας (ιζ' 7). Και σε αντιδιαστολή, επικατάρατος ο άνθρωπος όστις ελπίζει επί άνθρωπον και κάμνει σάρκα βραχίονα αυτού και του οποίου η καρδία απομακρύνεται από του Κυρίου (ιζ' 5). Η απατηλή καρδιά εύκολα μπορεί να εξαπατήσει τον άνθρωπο, που ενώ θεωρεί ότι είναι προσκολημένος στον Κύριο, να έχει oυσιαστικά απομακρυνθεί απ’ αυτόν, εφόσον θαρρεί πλέον όχι στην παντοδυναμία του Θεού αλλά σε σοφία, πλούτη, επιστήμη και δύναμη είτε δική του είτε άλλων, στους οποίους ανάλογα με τις περιστάσεις προστρέχει σε βοήθεια.
Και ο προφήτης Ησαΐας συμπληρώνει επάνω στο θέμα αυτό: «Ουαί εις τους καταβαίνοντας εις Αίγυπτον δια βοήθειαν….. και δεν αποβλέπουσιν εις τον Άγιον του Ισραήλ και τον Κύριον δεν εκζητούσι...... Οι δε Αιγύπτιοι είναι άνθρωποι και ουχί Θεός και οι ίπποι αυτών σάρκες και ουχί πνεύμα. Όταν ο Κύριος εκτείνη την χείρα αυτού, και ο βοηθών θέλει προσκόψει, και ο βοηθούμενος θέλει πέσει και πάντες ομού θέλουσι απολεσθή»(λα 1-3)
Ο Θεός βεβαίως ενεργεί πολλές φορές κραταιώς και θαυμασίως δίνοντας λύσεις σε άλυτα ζητήματα, όπως οι ανίατες ασθένειες, παίρνοντας με αυτό τον τρόπο τη δόξα που δικαιωματικά του ανήκει. Σε άλλες όμως περιπτώσεις η βοήθεια του έρχεται μέσα από ανθρώπους τους οποίους ο ίδιος μεταχειρίζεται και προδιαθέτει και εκεί υπάρχει ο κίνδυνος να αποδοθούν οι δικές του ενέργειες όχι σ’ αυτόν, αλλά σε ικανότητα ή καλοσύνη ανθρώπου.
"Η βοήθεια μου έρχεται από του Κυρίου του ποιήσαντος τον ουρανόν και την γην" (Ψαλμός ρκα' 2) γράφει ο αψευδής λόγος του και "Ιδού ο Θεός με βοηθεί, ο Κύριος είναι μετά των υποστηριζόντων την ψυχή μου" (Ψαλμός νδ' 4), "Ο Κύριος είναι υπέρ εμού μεταξύ των βοηθούντων με" (Ψαλμός ριη' 7) και συνεχίζοντας "Κάλλιον να ελπίζει τις επί Κύριον παρά να θαρρεί επ’ άνθρωπον, κάλλιον να ελπίζει τις επί Κύριον παρά να θαρρεί επ’ άρχοντας" (8,9) για να αποκλειστεί κάθε πιθανότητα ανθρώπινης υποστήριξης άνευ του δικού του θελήματος. Και όπως ο Χριστός διαφυλάττει την ψυχή μας σε ζωή αιώνιο στον ουρανό, έτσι θα μας διαφυλάξει και στη γη αυτός και μόνο αυτός "Τίνα άλλον έχω εν τω ουρανώ; Και επί της γης δεν θέλω άλλον παρά σε" (Ψαλμός ογ' 25).
Ως συμπέρασμα λοιπόν των προαναφερθέντων: προσοχή στη λεπτή διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στην εμπιστοσύνη στο Θεό και το θάρρος στους ανθρώπους. Να μην ξεπεραστεί ποτέ, «διότι ματαία η παρά των ανθρώπων σωτηρία» (Ψαλμός ξ' 11).
Θαρρείτε επί τον Κύριον πάντοτε, διότι εν Κυρίω τω Θεώ είναι αιώνιος δύναμις! (Ησαίας κς' 4)
